Strony

.

.

sobota, 28 września 2013

Oto my

Gdy zaczynałam pisać bloga, założyłam, że nie będę ujawniać naszych twarzy, ale ponieważ niebawem nasze zdjęcia zaczną pojawiać się w sieci  (M. postanowił zająć się fotografią na poważnie) doszłam do wniosku, że nadszedł czas by z mojego postanowienia zrezygnować.

Tym samym przedstawiam Wam nas...
Dzisiaj jeszcze w niepełnym składzie, ale spokojnie...mojego męża też pewnie wkrótce na jakimś zdjęciu zobaczycie.

P.S. Na pierwszym zdjęciu Antoś został poproszony, by się uśmiechnął :)



niedziela, 15 września 2013

2 miesiące

Wczoraj Zuzia skończyła dwa miesiące. Niby nie długo, a ja już ledwo pamiętam jak to było, kiedy jeszcze nie było Jej z nami.
Jaka jest nasza Zuzia? Towarzyska, coraz częściej uśmiechnięta, coraz dłuższe robi sobie okresy aktywności. Lubi mleczko i powoli reguluje swoje pory karmienia. Szczególnie te nocne. Z ciekawością obserwuje swojego Starszego Brata. W ten weekend garderoba w Zuzinej szafie została wymieniona z rozmiaru 56 na 62, waży lekko ponad 5 kg.
 Zuziu, rośnij nam zdrowo i śmiej się jak najwięcej!!




piątek, 13 września 2013

Wiadomość

Ostatnich kilka dni z Dziećmi ostro dało mi w kość. Głównie za sprawą Antosia, który testuje mnie i moją cierpliwość kilka razy dziennie. Sytuacje są różne - od rozsmarowywania sobie pasty do zębów na czole podczas rannego mycia zębów, poprzez ostentacyjne rozrzucanie jedzenia po kuchni do sytuacji ekstremalnych takich jak zdejmowanie kaloszy i skarpet na chodniku i wrzucanie wszystkiego do kałuży. O biciu Zuzi nie wspomnę. Staram się stawać na wysokości zadania. Wychodzi mi to raz lepiej, raz gorzej. Wiadomo. Każdy dzień to walka, rozpracowywanie siebie nawzajem, ciągłe próby sił i charakterów. Jak nie dać sobie wejść na głowę, nie dać się wyprowadzić z równowagi? Ale jak jednocześnie okazać dziecku zrozumienie i szacunek, poświęcić wystarczająco dużo czasu? Wieczorem mam wrażenie, że mijający dzień był jednym z najcięższych w ostatnim czasie, a później przychodzi kolejny dzień i okazuje się, że myślę to samo...

Dzisiaj, w ciągu dnia dostałam od M. smsa:
"I jak sytuacja na froncie? Nie jesteś ranna? Wróg słabnie?"

Dobrze, że chociaż Jego dobry humor nie opuszcza.
Ciekawe czy w niedzielę wieczorem też będzie mu do śmiechu :)

środa, 11 września 2013

W obiektywie M. - Wakacje

Pogoda w tym roku wyjątkowo dopisała - kalosze i kurtki przeciwdeszczowe zakładaliśmy raptem trzy razy..i to nie na długo, bo słońce zaraz wychodziło zza chmur
 



Domki, w których mieszkaliśmy znajdowały się w bezpośrednim sąsiedztwie torów kolejowych. Ku radości Antosia oczywiście. Antoś z zapałem biegł, by zobaczyć KAŻDY przejeżdżający pociąg po czym informował wszystkich jaki skład i jaka lokomotywa właśnie przejechała :). Jeśli chodzi o teorię - ma wszystkie nazwy w małym paluszku.


W słoneczne dni szalał na plaży. Z początku tylko po piasku, ale w miarę upływu czasu przekonał się jak wielką frajdą jest uciekanie przed falami.


"Mamo, czy mamy ze sobą jakieś przekąski??"


Huśtawka z widokiem na tory kolejowe - czego chcieć więcej...


Muszelki..te malutkie i te duże (hihi)


Samochody, helikoptery, autobusy i wszelkie inne bujawki to coś, przed czym dwuletniemu chłopcu trudno się oprzeć..a w nadmorskich miejscowościach ciężko się na nie nie natknąć.



Pierwsze kroki na łodzi, jeszcze na sucho...w dosłownym tego słowa znaczeniu



Rowerek - trzecia w kolejności pasja Antosia...jeździ tak szybko, że trudno Go dogonić.


(...)

 
 

piątek, 6 września 2013

Brat i Siostra

Niesamowite jak dwoje dzieci tych samych rodziców może się między sobą różnić. Gdy zaszłam w ciążę z Zuzią byłam przekonana, że wiem dobrze jak odczytywać potrzeby niemowlaka, byłam pewna, że nie wiele jest mnie w stanie zaskoczyć. Tymczasem już w szpitalu zauważyłam, że Zuzia, choć trochę podobna fizycznie do maleńkiego Antosia, tak na prawdę temperament ma zupełnie inny.

Antoś uwielbiał smoczek. Od pierwszych dni życia wpychał paluszki do buzi dając nam tym samym znak, że ma bardzo silną potrzebę ssania. Dostał smoczek, z którym zaprzyjaźnił się od razu. Antoś uwielbiał buteleczki, niechętnie jadł z piersi, zasypiał w czasie jedzenia i nie miał zacięcia żeby intensywnie ssać (koniec końców i tak nam to nie wyszło) za to z butelką nie było żadnych problemów. Antoś nakarmiony i przewinięty potrafił leżeć sobie sam w łóżeczku i obserwować otoczenie, a znudzony czy zmęczony samodzielnie zasypiał. Antoś od samego początku był fanem kąpieli, za to nigdy specjalnie nie przepadał za chustowaniem. Po jakimś czasie dał się do chusty przekonać, ale nie była ona stałym elementem w naszym harmonogramie.

Zuzia nie akceptuje smoczusia. Namawiamy ją i namawiamy, a ona wciąż wypycha go językiem i nie daje się przekonać. Zuzia od samego początku pięknie ssała pierś, dzięki czemu niesamowicie rozkręciła mi laktację. Butelki natomiast nie akceptuje.
Zuzia nie lubi być sama w pokoju, szybko nudzi się położona w kołysce pod włączoną karuzelą, nie chce spać sama i wciąż domaga się bliskości. Najchętniej chciałaby być cały czas na rękach, ale nie nie..nie myślcie, że można siedzieć - trzeba chodzić, kołysać. Uwielbia też pozycję pionową i lubi ciasnotę dlatego w zasadzie nie rozstajemy się z chustą. W kąpieli jest spokojna, natomiast przez pierwsze tygodnie zawsze towarzyszył im głośny krzyk dezaprobaty.

Niesamowite jak dwoje dzieci tych samych rodziców może się między sobą różnić. Niesamowite i fascynujące...

poniedziałek, 2 września 2013

Nie taki diabeł straszny

Dzisiaj był ten dzień, kiedy po raz pierwszy zostałam z Zuzią i Antosiem sama na całych 9 godzin. Myślałam o tym dniu wiele razy i zawsze moja wyobraźnia przedstawiała go w raczej ciemnych barwach. A tymczasem... tymczasem było lepiej niż się spodziewałam. Udało się wyjść na spacer i to z całkiem niezłym czasem, bo już o 10:20 byliśmy na placu zabaw. Antoś zażyczył sobie wyjście na plac zabaw z wozem strażackim (pisałam o nim tu) i choć w pierwszej chwili wpadłam w panikę jak dam radę wybrać się naszą maleńką windą z wózkiem typu gondola, fotelikiem samochodowym (na ten plac zabaw jeździmy zazwyczaj autem), Antosiem, Zuzią i torebką (dla uściślenia torebką obecnie nazywam torbę rozmiarów torby plażowej, wypchaną do granic możliwości i ważącą na moje oko kilka kilogramów), to jak się okazało - dla chcącego nic trudnego. Później był jeszcze deszcz, który zaczął padać zaraz po tym jak udało nam się wyjść z budynku, zastawiony samochód tak, że nie mogłam otworzyć drzwi od strony Antosiowego fotelika, bagażnik pełen szpargałów w którym ciężko było upchnąć wózek...Ale nic z tych rzeczy nie wyprowadziło mnie z równowagi.
Dzieci były najedzone, Zuzia nie ma odparzonej pupy, Antoś nie zasikał ani jednej pary majtek. Udało mi się zrobić na szybko drugie danie i znalazłam czas na zabawę "sam na sam" z Antosiem. A co najważniejsze..choć dzień był intensywny i z pewnością pełen emocji, na mojej głowie nie przybył ani jeden siwy włos!! Oby tak dalej...